Sumt setur mann einfaldlega hljóðan. Við gerum okkur flest grein fyrir því að viss misskipting
er veruleiki í okkar ágæta samfélagi. Sumir hafa það mjög gott og aðrir gætu haft það betra.
Fjárhagsstaða heimila víða er í miklu uppnámi og enn fjölgar þeim sem þurfa að sækja sér aðstoð hjá
Umboðsmanni skuldara.
Ég fór í sund núna um daginn sem er svo sem ekki frásögufærandi nema fyrir þær sakir að í
klefanum voru nokkrar smástelpur, ca. átta ára að koma úr sturtu. Ein þeirra æpti upp fyrir sig og
sagði við vinkonuna; „OMG ertu með Iphone 5, vá æðislegt“. Mér er litið við þar sem að ég hef átt
margar misvitrar samræður við 12 ára dóttur mína um tilgangsleysi svona dýrra tækja í höndum
barna. Stúlkan heldur áfram; „ég á svona Iphone 4, sem er bara glatað!“. Þá dettur upp úr þriðju
stúlkunni; „dísus, ég er bara með eitthvað LG drasl, langar geggjað í svona flottan síma!“. Þegar að
þessu er komið er ég farin að stara á stúlkurnar, og sé að restin af stúlkuhópnum verður svolítið
niðurlútur, og ein segir; „mamma mín á LG“ og þá enn önnur segir; „ég á ekki neinn síma“. Neyðarleg
þögn tekur við í vinkonuhópnum og ég fer fussandi í sundið yfir þessum litlu sætu krílum sem vita
ekki betur.
Þetta samtal ungra barna hefur setið í mér eftir að ég varð vitni að því. Eins og ég tók fram í upphafi
þá vitum við að kjör okkar eru missjöfn og jafnvel verðmætagildi okkar enn ólíkara. Ég t.d. get alveg
keypt dýran síma handa dóttur minni, en ég bara kýs að gera það ekki. Hins vegar fer það fyrir
brjóstið á mér og ég velti fyrir mér hvert við erum að stefna þegar við kennum ekki börnum okkar
um að aðgát skuli hafa í nærveru sálar. Það er nákvæmlega ekkert athugavert við það að geta veitt
börnunum sínum dýra hluti sem þau lukkuleg spranga um með. Það er hins vegar ábyrgðarhluti og
algerlega nauðsynlegt að kenna þeim að skilja það og virða að það búa ekki allir við sömu kjör.
Við lifum í afskaplega undarlegum heimi. Þar sem að gæðum er sannarlega misskipt á milli landa sem
og innan þeirra. Efnishyggjan hefur meira og minna stjórnað vestrænum heimi á meðan fátækt og
sultur einkennir önnur svæði. Símar og fatnaður er orðið að vissum stöðutáknum hjá krökkum, sem
gerir misjafnar aðstæður fjölskyldna enn viðkvæmari og erfiðari. Við verðum að sýna samfélagslega
ábyrgð á þeim aðstæðum sem við búum í en þar gildir einnig líka að kenna börnum okkar að virða
umhverfið okkar sem er fallvalt og margbreytilegt.
Þessar litlu krúttsprengjur í sundinu vissu ekki betur, en samtal þeirra segir mér á að við byrjum aldrei
nógu snemma að undirbúa börnin okkar að sýna samkennd og tillitsemi fyrir aðstæðum annarra
sérstaklega á tímum efnahagslegra þrenginga.